22 oktober 2017. Het team van Van Heest is op visite bij Tom van der Kolk in Alkmaar. Verschillende jeugdjudoka’s meenden bij aankomst “hier wel wel vaker te zijn geweest”. Dat buitenwijken in provinciestadjes soms best op elkaar lijken was hen nog niet opgevallen. Onze jongens en meiden mochten hun eerste partij tegen Judo Yushi. Adam (-27) dacht van zijn tegenstander “zo’n spierenballenklem, dat kan ik ook, hoor” maar het leverde tot twee keer toe net geen punten op. Joshua (-27) begint duidelijk gewend te raken aan het matten voor punten. Hij stapte grimmig kijkend de tatami op, greep zijn tegenstander vast en gaf hem niet langer dan twee seconden: een prachtige offerworp, de tano otoshi: ippon! Het is de zesde: https://www.judoschool.nl/sutemi-waza-offerworpen/ Lily (-34) en haar opponent draaiden zo snel om elkaar heen dat het leek of ze in een draaikolk zaten en toen dacht die slimmerd “hee, wat als ik nu opeens omkeer en mijn heup er voor plant?” Dan krijg je een heupworp, en Lily kreeg een wazari. Uiteindelijk verloren we deze partij nipt: 4-5.
De volgende moest tegen Kenamju. De tegenstander van Sophie (-38) dribbelde haar nerveus tegemoet en daar liep de onze natuurlijk dwars overheen. De arm van de scheids schoot omhoog. “Rechtop, Jacobs!” hoorde Kiki (-42) even later van Pieter en daarna “combineren”. Het was niet aan dovemansoren gericht ―hopen we ― want Kiki hoorde, kwam en overwon met een vernietigende beenworp. Wiebe (-46) produceerde met links een heupworp die alleen in de herhaling zichtbaar was. Senne (-50) diende niet op kracht te vechten maar “gewoon een dodelijk hoog tempo te draaien.” Gewoon? Ja, voor Senne wel, drie stapppen naar voren, twee naar achter, twee naar rechts en…: sasae tsuri komi ashi, de elfde beenworp. “Dat hebben we immers getraind” dacht de coach; “dat zijn immers de genen” dachten zijn moeder en opa en oma. Giolina (-60) liet voor haar partij begon eerst wat flitsende uchi komi’s zien met Mika. Kwam de ander inderdaad al met trillende benen de mat op? Dat kan zeker geconcludeerd worden want de uchi mata sneed als een mes door de boter; houdgreep, vasthouden, ippon, klaar. Dit werd 7-2 voor ons. Kenamju? Makkie.
De volgende pot was een stadsderby: tegen Judo Academie Amsterdam. Die hadden we de vorige keer pittig verslagen. Zou het weer lukken? Milou (-34) kwam helaas een wazari achter tegen de uitgekookte Casimir, vocht en knokte met de moed der wanhoop maar na twee minuten landde onverbiddelijk het rode zakje. Casimir realiseerde zich natuurlijk wel: dit had niet een halve minuut langer moeten duren. Sophie bracht vervolgens het Van Heest team weer terug in de wedstrijd: 1-3. Daarna verloren Kiki en Wiebe hun partijen op strafpunten. Senne verbeterde de stand wel door een mooie lage schouderworp (2-5) maar ach, de strijd was al gestreden. Er was teleurstelling, natuurlijk, aan onze kant. Er was vreugde bij de Judo Academie ― uitzinnige vreugde zelfs. De coaches sprongen een gat in de lucht, de kinderen dansten en zongen, twee vaders hadden tranen in hun ogen, en een moeder begon in tongen te spreken. Wij begrijpen dat wel. Wij zijn blij voor de Judo Academie. Ze staan nu niet meer op de laagste plaats in het algemeen klassement. We gunnen hen deze overwinning. Voor nu.
