25 februari 2018. Het jeugdteam van Van Heest-Landsmeer judoёt in de vierde ronde van de Westfriese Judocompetitie.
Het mag een thuiswedstrijd voor onze jongens en meiden zijn maar het is onze coach niet meegevallen om een compleet team op de been te krijgen: ziekte, blessures,vakantie… Toch is het gelukt, al was het pas om elf ’s avonds de dag ervoor. Salute, Pieter. De eerste partij was tegen Kenamju. Aran (-27) dacht het wel met één af hand te kunnen maar dat bleek een misrekening want hij belandde in een houdgreep. Joshua (-30) was precies zelfverzekerd genoeg en keilde zijn tegenstander met een parabool op diens rug. Helaas werd het vanaf daar minder in deze pot. De één stond te slapen, de ander ging uit zichzelf al liggen en nog één dacht dat judo een soort yoga is. Giolina sloot gelukkig in stijl af met een osoto gari die haar tegenstander in mid air drie maal horizontaal om haar lengte-as deed draaien. Maar coach Pieter liet er in de korte nabespreking geen gras over groeien: “ik vind verliezen [2-7] niet leuk, maar slecht verliezen… Kom op, nu gaan we echt vechten.”
Volgende match: onze vrienden van de Judo Academie. Milo (-27) kreeg het advies om vooral staand te blijven judoёn want de ander was “beter op de grond.” Hij knoopte het in zijn oren en bracht de score alvast naar 1-0. Angelo en Arseny pasten de klassieke tweelingtruc toe – doe jij mijn proefwerk wiskunde, dan doe ik jouw proefwerk Frans – maar dan met -38 en -42. Verbaasde gezichten, gelach, vraagtekens. Verwarring alom, een kort moment van zichtbare verzwakking bij de tegenstander; en toen de snelle opvolging met een vakkundige houdgreep. Wiebe (-46) had trainingsmaatje Nico van de maandagavondtraining tegenover zich. Toch wist hij hem in de val te lokken met een armworp die toen ik hem naar de naam vroeg als voorlopige titel kreeg “dat moet je aan Justin (van Heest) vragen”. En zo ging het nog even door. Ik vrees dat we moeten stellen dat we onze judo vrienden wederom v.e.r.p.l.e.t.t.e.r.e.n.d hebben verslagen. Misschien komen ze met excuses over dat het team niet compleet was of zo maar hee, dat hadden wij toch ook, eigenlijk, soort van? Nee hoor, geen flauwekul, de onderlinge verhoudingen in de hoofdstad zijn gewoon weer hersteld.
Hierna ging het team tegen Tom van de Kolk. De scheids wees een wazari aan in de partij van Aran. Maar ja voor wie was dat nou? Gelukkig was daar Mirthe die net genoeg verstaanbaar naar de jurytafel sprak: “die was voor ons, pap.” Wies (-34) was van meet af grimmig en vol vuur en wist 2 wazari’s te scoren. Midas deed het ook super en verloor maar nipt. Hij ging misschien teleurgesteld de mat af maar kreeg wel van iedereen een high five. Mirthe had een knipperlichtverhouding met haar tegenstander: houdgreep vast, los, vast, en toen weer los. Ze liep tegen een ippon aan maar had alles gegeven tegen iemand die sterker was ― pardon, iemand die gisteren nog sterker was. Ook Lou enYomi lieten spectaculaire wedstrijden zien die geen winst opleverden maar wel waardering bij het publiek en tevredenheid bij coach Pieter. “We hebben deze partij verloren (3-6) maar jullie hebben wel de pannen van het dak gejudoёt.”
