Alkmaar, 2 december 2018. Regen, wind en een loodgrijze lucht. Bij Tom van der Kolk was het licht aan, hadden ze koffie gezet en de kachel stond hoog. Te hoog eigenlijk… zou het soms expres zijn? Ja ja, zelf al drie weken trainen met 30 graden, er langzaam aan wennen en vervolgens de tegenstanders ermee overvallen bij de derde ronde van de Westfriese. Je reinste warmtedoping. Onze eerste pot was gelijk tegen de gastheer. Miles (-24) zette een heupworp in maar liet pardoes met twee handen los en lanceerde daardoor zichzelf. Joehoe, de tegenstander als kermistoestel! Even daarna herinnerde Miles zich gelukkig al snel zijn eigenlijke taak en smakte zijn kermisvriend met een tai otoshi op de mat. Ippon! Tom (-34) kwam die mat op alsof hij een potje ging dammen. Een goede misleiding, want zijn opponent lag na tien seconden al verbouwereerd op zijn rug. Sophie (-38) werkte op de grond heel kundig naar een houdgreep toe en besliste de wedstrijd met “een armklem die per ongeluk” was – zo werd mij ingefluisterd. Zus Mirthe (-46) verhief de stare down tot een kunst op zich. Toch was die gast niet makkelijk om te krijgen. Ze kreeg een wazari tegen. “Tegen je aan, inzetten en hard er overheen rammen!” riep coach Pieter. Mirthe knokte goed door en won haar partij met een combinatie van veeg en heupworp. Deze match won ons team met 6-3. Hierna moesten de meiden en jongens tegen Kenamju. Midas (-42) liet zien van zijn vorige partij te hebben geleerd want maakte nu een resolute en efficiënte houdgreep. Verder ging het wat minder helaas. We verloren deze wedstrijd met 3-6. De laatste partij was de stadsderby: tegen Judo Academie. “Jongens, kom eens hier,” zei Pieter toen hij bij zijn team terugkwam, “jullie hebben jezelf al opgesteld.” Maar na nog een blik: “Nou, ok, blijf maar zo staan.” Saul (-27), broer van Sophie en Mirthe, zag iemand tegenover zich wiens rode wedstrijdband tot op zijn enkels reikte. Die zou ik wel eens kunnen laten struikelen, moet hij gedacht hebben. Het lukte zelfs tot twee keer toe, en 2 x wazari = ippon. Kiki betrad de tatami met een 3-3 gelijkstand en moest tegen het hoog kaliber kanon Noah. Noah zodanig favoriet dat sommige ouders van de Judo Academie opstonden om tussendoor naar de wc te gaan of thee te gaan drinken. Een paar gingen geeuwend uit het raam kijken. Kiki, weinig te verliezen en onbevangen; Pieter zei nog eens “het kan gewoon, niks te verliezen;” Noah misschien toch wat onvast op de benen en … bam!!! Daar ging onze kleine leeuwin er alles-of-niks vol in met een voorwaartse beenworp: ippon voor Kiki!!! Deze pot wonnen we met 5-4. We gaan nog steeds aan kop: http://www.wfjc.nl/
Jelle de Boer
